3. Prędzej czy później i tak na siebie wpadniemy.

- Podarował Ci piłkę z prezentacji? - Maite uchyliła jedną powiekę, spoglądając na mnie uważnie. Obecnie wylegiwałyśmy się w basenie, w moim rodzinnym ogrodzie. Tylko my, pełne lenistwo i relaks! No ... i babskie plotki.
Bardzo brakowało mi Maite. Byłyśmy przyjaciółkami, odkąd pamiętam. W tym samym wieku, tak samo postrzelone. Oraz najmłodsze z całego rodzeństwa! Nie dziwne, że raz dwa znalazłyśmy wspólny język.
Dorosłe życie rozdzieliło nasze drogi. Maite wyjechała na wymianę studencką do Włoch, ja skupiłam się na balecie oraz na warsztatach w Rosji. Robiłyśmy jednak wszystko, aby nie stracić kontaktu. Real Madryt nam w tym pomagał, bo obydwie, jako zagorzałe fanki, wręcz musiałyśmy co jakiś czas powdychać powietrze na Santiago Bernabeu. A wakacje? Obowiązkowo musiałyśmy spędzić kilka dni razem!
- Z całej mojej paplaniny, jedynie tyle zrozumiałaś? - mruknęłam. Najmłodsza Fernandez prychnęła, trącając stopą mojego dmuchanego flaminga, na którym obecnie dryfowałam. Zachwiałam się niebezpiecznie, ale utrzymałam na powierzchni.
- Wiesz doskonale, że te piłki są limitowane. Jest tylko parę takich sztuk. - zauważyła, na co jedynie wzruszyłam ramionami. - Są pamiątką dla szczęśliwych fanów, którzy je złapią podczas prezentacji.
- Do czego dążysz, Fernandez?
- Że musiał zachować tą jedną piłkę dla siebie ... ale mimo to, podarował ją Tobie.
- Oh, nie! - zakryłam usta dłonią. - To były piłkarskie oświadczyny? Powinnam się zgodzić? - Maite parsknęła śmiechem, co odwzajemniłam. - Przestań. Gdyby to była ostatnia taka piłka, to na pewno zostawiłby ją dla siebie.
- Albo to miało tak wyglądać. Chciał Ci może zaimponować.
- Niby po co? - prychnęłam.
- Żebyś rozłożyła przed nim nogi. - zaśmiała się.
- Maite! - kopnęłam mocno "jej flaminga", na co głośno pisnęła i chwyciła mnie za nogę, ciągnąc za sobą do wody. Głośny plus zapewne rozległ się po ogrodzie. Wypłynęłam na powierzchnie, plując wodą na lewo i prawo. - Oszalałaś?! - oburzyłam się, jednak miałam ochotę się śmiać z naszej głupoty.
- Sama zaczęłaś! - ochlapała mnie wodą.
- Bo gadasz głupoty! - podciągnęłam się i wyszłam z basenu. Chwyciłam ręcznik, leżący na leżaku. - On wcale taki nie jest!
- Skąd wiesz? - spytała, idąc w moje ślady.
- Bo ... - zacięłam się, szukając odpowiedniego argumentu. W sumie wcale nie znałam Odriozoli, ale też nie podejrzewałam go o takie rzeczy! - Bo to typ grzecznego i ułożonego chłopca. Jest zabawny, ale to wcale nie Casanova. Nie wygląda na takiego!
- Czyli to nie on wysłał Ci kwiaty? - upiła łyk lemoniady, którą wspaniałomyślnie przyniosła nam Dolores.
- Nie sądzę. - mruknęłam. - Prezent w postaci piłki bardziej do niego pasuje. Zresztą, to ja zwróciłam na niego uwagę w teatrze, nie odwrotnie. Patrzył na siostrę, a ja sobie coś ubzdurałam. Tak jak wtedy z Isco. - wywróciłam zażenowana oczami, przypominając sobie chwile, gdy sądziłam iż Andaluzyjczyk jest we mnie śmiertelnie zakochany.
- A czy to ma znaczenie? Teraz się poznaliście, a on Cię polubił. - uśmiechnęła szeroko. - Nati, cały czas o nim myślałaś, musiał Ci się spodobać.
- Wtedy tak sądziłam. - mruknęłam.
- Co się nagle zmieniło? - spytała. Ja jedynie wzruszyłam ramionami, bawiąc się szklanką w moich dłoniach. - Zaraz ... poszedł w odstawkę bo to nie on jest "ofiarą"? Nati, czyś Ty oszalała?! Nawet nie wiesz kim jest ten typ!
- Ostatnim razem obiecałam Leire, że to facet będzie o mnie zabiegał, nie odwrotnie. Więc gdy dostałam te kwiaty ... byłam wręcz pewna, że są od Alvaro. - zagryzłam wargę, spoglądając na swoje stopy. - Sądziłam, że nareszcie ktoś zwrócił na mnie uwagę i że jest to ktoś, kto wzbudza we mnie dziwne, ale przyjemne emocje.
- Alvaro również zwrócił na Ciebie uwagę.
- Był po prostu miły. - wywróciłam oczami. - Przecież tak samo uprzejmie rozmawiał chociażby z Leire czy Marią.
- Podarował Ci piłkę. - zauważyła. - Może to nie były kwiaty, ale ...
- Podarował, bo poprosiłam go o autograf. - przerwałam jej. - Na pewno pomyślał, że sprawi mi to przyjemność, gdy podpisze się na piłce, z dnia własnej prezentacji.
- Porównujesz go do tego nieznajomego typa i za wszelką cenę chcesz udowodnić, że jest Ci obojętny. - mruknęła. - Tylko wiesz, jaka jest różnica? Ten facet, który wysłał Ci kwiaty, może być każdym. Starym zgredem, zboczeńcem, psychopatą ... - zaczęła wyliczać.
- Dlaczego od razu masz pesymistyczne myśli! - oburzyłam się.
- Bo nie chcę, żebyś popełniła błąd. Leire nie to miała na myśli, dając Ci cenną radę. Po prostu bądź ostrożna.
- Przecież jestem. - jęknęłam. - W ogóle, o co my się spieramy? Przecież on nie zaprosił mnie na randkę! Raptem wymieniliśmy kilka zdań. A kwiaty dostałam raz. - zaznaczyłam, chociaż poczułam ukucie zawodu w sercu. - Może ten typ, jak go nazwałaś, już dawno o mnie zapomniał.
- Racja. - westchnęła. - Ale idziemy za tydzień na mecz?
- Oczywiście! Potem muszę wracać do Rosji, więc muszę na własne oczy zobaczyć ten nowy Real Madryt!

*

- Jak to nie idziesz na mecz?! - z wrażenia usiadłam na łóżku.
- Normalnie Nati. Nie czuję się najlepiej.
- Ostatnio cały czas mnie zbywasz! - oburzyłam się. Wiem, że zachowywałam się w tym momencie jak egoistyczna mała dziewczynka, ale było mi przykro, że Leire nie miała dla mnie ani chwili czasu. - Co się dzieje? - jęknęłam. - Coś Ci poważnego dolega?
- Jestem wykończona, ponieważ dużo pracy zwaliło się na mnie w ostatnim czasie. Praktycznie nie śpię nocami, wystarczy że Saul mi suszy o to głowę. - tłumaczyłam, jednak coś w jej głosie zaczęło mnie niepokoić.
- Lecisz do Estonii? - spytałam niepewnie, jednak szybko zaprzeczyła. - Saul wie? - szczerze mówiąc, sama byłam ciekawa relacji Saula i Leire podczas pojedynków Realu Madryt z Atletico. Nie, żebym uważała ich za fanatyków, jednak to mogłoby być bardzo interesujące.
- Oczywiście, że tak. - westchnęła. - Mówiłam Ci, że suszy mi głowę. Chce żebym odpoczęła.
- Fakt. - mruknęłam pod nosem. Skoro źle się czuła, powinna nigdzie nie wyjeżdżać tylko w spokoju dojść do siebie. - Chciałam spędzić z Tobą trochę czasu, wyjeżdżam we wtorek.
- W niedzielę będę cała Twoja. - obiecała, na co uśmiechnęłam się pod nosem. - Saul, z samego rana, rozpoczyna zgrupowanie, więc mama wręcz nakazała mi się stawić na obiedzie.
- Więc wyjdziemy gdzieś razem! O wiem! Mam pomysł! - pisnęłam z radości, podnosząc się z łóżka. - Ty, ja, mama i Raquel! Zrobimy sobie babski dzień i ...
- Porozmawiamy o tym później ... muszę kończyć. - rozłączyła się, zostawiając mnie w kompletnym szoku. Leire nigdy wcześniej tak mnie nie potraktowała.
Zeszłam na dół, do jadalni, gdzie urzędowali moi rodzice z Raquel. Obecność tej ostatniej była sporą niespodzianką w ostatnim czasie. Stwierdziła, że stęskniła się za nami, ale doskonale wiedziałam, że to bujda.
- Już wstałaś, kochanie? - mama posłała mi uśmiech. Spojrzałam na każdego z nich podejrzanie, ponieważ ich ożywiona dyskusja umilkła wraz z moim przybyciem.
- Tak. - usiadłam obok niej. - Coś się dzieje?
- A co ma się dziać? - tatko spojrzał na mnie łagodnie, z nad sportowej gazety. Luka Modric wraz z informacją o podwyżce, uśmiechał się do mnie z okładki. - Będziesz dziś na meczu, prawda?
- Wybieram się razem z Maite. - wzruszyłam ramionami, po czym chwyciłam dzbanek z sokiem. - Myślałam, że Leire będzie nam towarzyszyć, ale odmówiła.
- Zakochasz się, to ją zrozumiesz. - rzuciła rozbawiona Raquel.
- Saul też ma dzisiaj mecz, jakbyś o tym nie wiedziała. - prychnęłam. Siostra podniosła zdezorientowany wzrok znad jajecznicy. - Więc wątpię, że się wybiera na stadion Atletico.
- Jak to ma mecz ... nie będzie go w domu? - Raquel spojrzała na ojca, który jedynie odchrząknął. Spoglądałam to na jedno, to znów na drugie, będąc pewną, że czegoś mi nie mówią. I że to coś, ma związek z Saulem i Leire.
- Chyba nie chcesz poderwać siostrze chłopaka? - uniosłam brew, na co Raquel wywróciła oczami. - Coś przede mną ukrywacie!
- Nic nie ukrywamy. - mama pogładziła moją dłoń. - Po prostu dajmy Leire i Saulowi nacieszyć się sobą. Doskonale wiesz, jacy są niektórzy ludzie, tym się właśnie martwimy.
 Udobruchana, ale jedynie w maleńkim stopniu, zabrałam się za śniadanie. Czy oni nie rozumieją, że znam ich jak mało kogo? I doskonale wiem, kiedy coś kręcą?

*

Zamyślona mieszałam kolorową słomką w szklance pełnej soku pomarańczowego. Strefa VIP na stadionie była kompletnie pusta, ponieważ wszyscy z ekscytacją spoglądali na to, co się działo na boisku. Ja straciłam humor oraz zainteresowanie tym meczem już przed południem. Gdyby nie Maite, leżałabym prawdopodobnie pod kocem w tym momencie.
Kątem oka zerknęłam na telewizor, wiszący nad barem, przy którym aktualnie się znajdowałam. Wynik bez zmian. Real Madryt prowadził jedną bramką.
- Coś jeszcze podać? - uśmiechnięta dziewczyna, w uniformie z herbem Realu Madryt, spoglądała na mnie uprzejmie. Zerknęłam na moją szklankę, pełną nietkniętego jeszcze soku.
- Nie dziękuję. - wymusiłam uprzejmy uśmiech, po czym odprowadziłam ją wzrokiem na zaplecze.
- Sok pomarańczowy nie jest odpowiedni na upijanie smutków. - usłyszałam za sobą rozbawiony i znajomy głos. Sekundę później, na krześle obok mnie, usiadł nowy nabytek Realu Madryt.
- Masz w tym doświadczenie, Odriozola? - mruknęłam, spoglądając na niego. Znów w białej koszuli. Jeszcze nigdy nie widziałam go w zwykłym podkoszulku.
- Aż tak zabolała Cię moja dzisiejsza abstynencja w meczu? - uniósł zabawnie brwi, chcąc mnie zapewne rozbawić.
- Kontuzja mięśniowa, to nie koniec świata. - upiłam łyk soku, po czym znów wróciłam do zabawy ze słomką.
- Coś się stało? - spytał łagodnie.
- Wszyscy mają mnie w dupie. - wzruszyłam ramionami. - Myślą, że jestem głupią smarkulą, która nie widzi tego, co się wokół dzieje. Ukrywają coś przede mną. - westchnęłam. - Na rękę im wszystkim, że we wtorek wyjeżdżam.
- Nie wiem o kim mówisz, ale może chcą Cię przed czymś ochronić?
- Już nie jestem dzieckiem. - prychnęłam. - Na prawdę wolałabym przeżywać Twoją kontuzję. Przynajmniej przycisnęłabym Cię i powiedziałbyś mi wszystkie szczegóły. - wzruszyłam ramionami.
- Przycisnęłabyś mnie? - parsknął, chwytając moją szklankę i upijając spory łyk. Posłałam mu oburzone spojrzenie.
- Co tu właściwie robisz?
- Wyjście do łazienki jest bezpieczniejsze, gdy robisz to w trakcie trwania meczu. Inaczej nie doniósłbym, bo ludzie zaczęliby mnie zaczepiać i prosić o zdjęcia. Nie potrafię odmówić. - uśmiechnął się uroczo.
- A jeśli o to chodzi ... dziękuję za piłkę.
- To tylko piłka.
- Limitowana. - zaznaczyłam. - Wiesz, ile jest teraz warta? - poruszałam charakterystycznie brwiami, na co jedynie rozłożył ręce. - Są ludzie, którzy zapłaciliby za nią ogromną sumę.
- A jaka jest Twoja cena? - spytał, znów chwytając za szklankę. Tym razem zdążyłam trzepnąć go po rękach na co zrobił niezadowoloną minę. Jakby nie mógł sobie zamówić własnego soku!
- Moja cena? - zamyśliłam się. - Hmm ... wydaje mi się, że dla mnie jest bezcenna. Szczególnie z tą dedykacją. - zaśmiałam się, co odwzajemnił. Po chwili jednak spojrzał na pomarańczową ciecz na dnie mojej szklanki. Wywróciłam oczami, podsuwając mu ją bliżej.
- Muszę uciekać. Mój agent pomyśli, że się zgubiłem. - wstał, po wypiciu resztek soku. Poczułam lekkie rozczarowanie, ponieważ jego towarzystwo o dziwo poprawiło mi humor.
- Gdy wrócę ... mam nadzieję, że zaczniesz grać. - rzuciłam.
- Bo chcesz zdjęcie? - zatrzymał się, unosząc brew ku górze.
- Oczywiście! Więc koniecznie musisz być spocony.
- Choćbym miał zaszantażować tym Julena. - puścił mi oczko. - Miło było znów Cię zobaczyć, Nati. - ukłonił się teatralnie, co przyjęłam wybuchem śmiechu. - Do ... kiedyś?
- Prędzej czy później i tak na siebie wpadniemy. - zauważyłam.
- Więc będę czekać!
 Odprowadziłam go uważnie wzrokiem. Leire miała rację, Alvaro był sympatyczny. I pozytywnie zakręcony. Rozmawiałam z nim z taką swobodą, jakbyśmy znali się całe życie. Poczułam do niego dziwną cząstkę zaufania, jaką obdarowuje się przyjaciół. Kto wie, może przyjdzie nam się zaprzyjaźnić.

***

To opowiadanie, na chwilę obecną będzie wolniej pisane, ponieważ Nati wróci dopiero we wrześniu z warsztatów ... i akcja nabierze tempa :) Muszę mieć jakieś "podstawy" związane z występami Alvaro ... choć jak zauważyłyście, w tym momencie jest kontuzjowany.

Przypominam zainteresowanym o prologu mojej nowej historii : seguro-que-volvera :)

(Moje dwie "inspiracje" do pisania :P)