19. Ogarnij się Butragueño, bo mi za Ciebie wstyd!

W sobotni wieczór, zmierzyłam swoją sylwetkę uważnym spojrzeniem. Spotkanie ze znajomymi w Pubie to nie to samo co romantyczna kolacja w najdroższej restauracji. Dlatego też nie miałam zamiaru się stroić. Postawiłam na niezawodne obcisłe jeansy, sweterek i botki na obcasie. Włosy delikatnie podkręciłam na końcach i zrobiłam delikatny makijaż. Byłam zadowolona z końcowego efektu.
- Odriozola dzwoni! - zawołał Emilio z salonu, gdzie prawdopodobnie zostawiłam telefon. Zdziwiona zerknęłam na zegar wiszący na ścianie. W Madrycie była trzecia nad ranem. - On nie może spać, czy jak? - brat podał mi moją własność. - Albo wyczuł, że gdzieś wychodzisz. Te spodnie nie są zbyt obcisłe?
- Wybacz, worek zostawiłam w domu. - wytknęłam mu język i zamknęłam drzwi przed nosem. Czasami jego nadopiekuńczość przekraczała wszelkie normy. - Słucham?
- Nie przeszkadzam? - usłyszałam po drugiej stronie ukochany głos. Uśmiechnęłam się, choć powinnam być lekko obrażona. W ostatnim czasie nie rozmawialiśmy dość często, ponieważ Alvaro był wiecznie zajęty. Rozumiałam to, jednak ... miałam dziwne przeczucie, że czegoś mi nie mówi.
- Alvaro, w Madrycie jest trzecia w nocy. - zauważyłam.
- Wracam z lotniska. - wyjaśnił. - Ale jeśli Ci przeszkadzam ...
- Nie. - zaśmiałam się. - Bardziej obawiałam się o Twoje niewyspanie. Kompletnie zapomniałam, że zaraz po meczu wracacie z Wysp Kanaryjskich. - przyznałam.
- Taka jesteś zaganiana? - zażartował.
- Też. - przytaknęłam. Przy okazji sprawdziłam czy w torebce mam wszystko co kobiecie jest potrzebne do wyjścia na miasto. - Dostałam zaproszenie od znajomych z warsztatów na wyjście do Pubu i właśnie skończyłam się szykować. - powiedziałam to, czując lekką satysfakcję. W końcu ja też mogę mieć życie towarzyskie i nie mieć chociaż raz czasu, aby z nim porozmawiać.
- Czyli wychodzisz? - zapytał.
- Potrzebuje detoksu od Emilio. - westchnęłam. - Po za tym, jeszcze chwila w tych czterech ścianach, a zwariuję! Brakuje mi was wszystkich. Tęsknie nawet za niańczeniem Nachito i Liama przez całą noc. A uwierz, oni razem to już desperacja.
- Rozumiem. - mruknął. -  Ale masz rację, powinnaś wyjść do ludzi. W końcu nie wyjechałaś tam jedynie się uczyć.
- Porozmawiamy jutro? Bo masz wolne, prawda?
- Jutro? Umm ... mam dość ważną sprawę do załatwienia, ale gdy tylko będę mógł to zadzwonię, dobrze? - i znów to samo. Westchnęłam ciężko, czując się źle z tym wszystkim. Wyjścia z chłopakami bądź załatwianie tajemniczych ważnych spraw było w ostatnim czasie jego priorytetem. Nie chciałam go sprawdzać i wypytywać Abril, okazując przy tym brak zaufania do jego osoby. - Baw się dobrze, ale bądź grzeczna.
- Zabawne. - prychnęłam.
- Kocham Cię, Nati.
- Ja Ciebie też. - szepnęłam po usłyszeniu dźwięku zakończenia połączenia. Mój dobry humor szlag trafił. Odechciało mi się wyjścia, jednak musiałam się przemóc. Wieczór pod kocem nie wchodził nawet w grę!

*

Wnętrze Pubu miało swój specyficzny klimat. Typowy Amerykański Pub z filmów i seriali. Na dodatek w tle leciały piosenki Franka Sinatry, wywołując u mnie jeszcze większą tęsknotę za domem. Za tatą, który był wielkim fanem twórczości tego muzyka.
- Te włóczęgowskie buty czekają by wyruszyć przez samo serce Nowego Yorku! - Lars starał się jak mógł, aby dotrzymać kroku artyście, wywołując nasze rozbawienie. Dopijając swojego drinka, przyglądałam się jak śpiewa do niewidzialnego mikrofonu. - Ach! Kocham to miasto! - zakończył dorywając się do swojej szklanki. - I tą piosenkę!
- Znajdź sobie kobietę. Będzie miała więcej do zaoferowania niż miasto. - czknął Lucas, obejmując Chloe swoim ramieniem. Dziewczyna wywróciła oczami, nie komentując jego słów.
- Natalia jest zajęta, a Kate za bardzo wyzwolona. - zrobił podkówkę.
- Została Ci Jacqueline. - zauważyłam.
- Niestety, nie jestem holenderskim szlachcicem, aby podołać jej wymaganiom. - westchnął teatralnie, wywołując nasze rozbawienie. - Zostało mi to miasto, które nigdy nie zasypia!
- Madryt też nigdy nie zasypia. - uśmiechnęłam się.
- Czy Ty mnie właśnie zaprosiłaś do swojego rodzinnego miasta? - zapytał obejmując mnie ramieniem. Zaśmiałam się podając mu pustą szklankę. Westchnął ciężko udając się do baru. Wrócił dość szybko w towarzystwie Kate i Jacqueline, które opuściły łazienkę.
- O czym rozmawiacie? - zainteresowała się Kanadyjka.
- Natalia chce mnie przedstawić swoim rodzicom. - Lars postawił przede mną kolorowego drinka. Ostatniego dzisiejszego wieczoru. Przynajmniej tak sobie obiecałam. - Prawda, skarbie?
- Przedstawię Cię mojemu bratu, to będzie wystarczające, abyś uciekł. - zachichotałam. - Szczególnie, że mój Alvaro jest jego ulubieńcem.
- Ja mogę być Twoim ulubieńcem. - wyszczerzył się.
- On jest moim ulubieńcem.
- Zrobię TO lepiej niż on.
- Wątpię. - zaśmiałam się.
- Kompromitujesz się Lars swoim sposobem na podryw. - zauważyła rozbawiona naszą wymianą zdań Kate. - Chcesz stawać do walki z Hiszpanem? Rozjedzie Cię niczym byk Torreadora.
- Każdy byczek powinien pilnować swojej kobiety. - odezwała się do tej pory milcząca Jacqueline. - Chyba że mu na rękę iż nie ma jej w pobliżu. Zawsze może sobie przygruchać inną. W tym przypadku nie ma ideałów. - wzruszyła ramionami, patrząc na mnie swoim jędzowatym wzrokiem.
- Istnieje coś takiego jak zaufanie. - odpowiedziałam jej.
- Wierzysz w to? - uniosła idealnie wydepilowaną brew ku górze. - Ile miesięcy już się nie widzieliście? Ba! Ile jeszcze nie będziecie się widzieć? Faceci mają swoje potrzeby. - prychnęła pod nosem, a we mnie się zagotowało.
- Nie wszyscy są tacy jak ten, który Ci skrzywdził. - wbiłam w nią pełne wyzwania spojrzenie. Jej mina była wystarczającym dowodem na to, że miałam rację.
- Jesteś bardziej naiwna niż sądziłam. - pokręciła głową. - Na początku wszystko jest w porządku. Powtarza, że kocha i tęskni. Ale z czasem rozmawiacie co raz rzadziej. On jest zajęty, albo Ty jesteś zajęta. Z każdym dniem, co raz bardziej wciągasz się w swoje nowe życie, oddalając od starego. Od niego. Zaczyna was męczyć ta sytuacja, aż w końcu pojawia się odskocznia. Sama mówiłaś, że jest idealny ... na pewno nie jesteś jedyną kobietą na świecie, która to dostrzega.
- Jacqueline przestań. - syknęła Kate. - Nie możemy tak myśleć o każdym facecie. Inaczej całkowicie straciłybyśmy w nich wiarę.
- Auć! - Lars zrobił niezadowoloną minę.
- Zrobiło się późno. - westchnęłam, zbierając swoje rzeczy. Oczywiście pozostali próbowali mnie odciągnąć od chęci wyjścia z Pubu, jednak ja byłam nieugięta. Miałam dość Jacqueline i jej insynuacji. Tym bardziej że ... jej słowa zaczęły mnie przerażać. Rzeczywiście zaczęliśmy się oddalać, ale nie mogłam wpadać w paranoję i sądzić, że mnie zdradza. To absurd!
Kate z Larsem zaproponowali, że zaczekają ze mną na taksówkę. Pożegnałam się z resztą, a gdy przechodziłam obok Francuski, usłyszałam jej szept pełen satysfakcji.

To już zaczyna się dziać, prawda?

*

- Saul, zobacz! - pisnęłam, szczerząc się jak idiotka do ekranu laptopa. W rękach trzymałam urocze różowe body z napisem "Bom Bom". Leire pacnęła się z dezaprobatą w czoło, za to jej narzeczony odwzajemnił mój uśmiech. - Cudowne, prawda?!
- Idealne!
- Obydwoje jesteście niereformowani. - mruknęła moja siostra.
- Oj kochanie, nie dąsaj się. - Saul ucałował z czułością jej policzek. - Już Ci mówiłem, że Twój uroczy brzuszek wygląda jak bębenek, więc jakoś tak mi się powiedziało Bom Bom. - wzruszył niewinnie ramionami. Ten to wiedział jak ją udobruchać! - I się przyjęło!
- Tylko pamiętaj, żeby w szpitalu albo w urzędzie nie powiedzieć Bom Bom, tylko Sofia. - pociągnęła go za nos, a ja zachichotałam. - A Ty zwariowałaś! Ileś tego nakupiła?
- Oh, nie mogłam się powstrzymać. - uśmiechnęłam się. - Desiré pokazywała mi nową ulicę na której był olbrzymi sklep dziecięcy. Musiałam tam wejść, bo na wystawie dostrzegłam urocze maleńkie sukienki! I ... tak jakoś poszło.
- To dokładnie tak samo jak moja mama. - zauważył Saul. - Zresztą, Leire wcale nie jest lepsza. - poskarżył rozbawiony.
- Termin masz na koniec maja? - spytałam, na co siostra przytaknęła. - Chciałabym być wtedy w Madrycie. - mruknęłam, składając starannie wszystkie zakupione przeze mnie rzeczy.
- Sofia nigdzie Ci nie ucieknie. - posłała mi pełen otuchy uśmiech. - Będziemy cierpliwie na Ciebie czekać. O ile cierpliwością można nazwać jej kopaninę, którą odziedziczyła po tatusiu. - skrzywiła się, kładąc dłoń na brzuchu.
- Mamusia podczas snu wcale nie jest lepsza!
- Miałeś mi zrobić herbatę, Niguez! - odkrzyknęła do niego. Pokręciłam rozbawiona głową, zazdroszcząc im tej codzienności. - Ponad dwa miesiące za Tobą Nati. - zwróciła się do mnie. - Każdy kolejny dzień przybliża Cię do powrotu. Nie oglądniesz się, a będziesz zmieniała pieluchy swojej siostrzenicy.
- Niczego w tym momencie nie pragnę bardziej.
- Coś się stało, prawda? - spojrzała na mnie zaniepokojona.
- Leire, czy widziałaś się ostatnio z Alvaro? - spytałam niepewnie. - To głupie ale ... w ostatnim czasie zaczął się dziwnie zachowywać. Cały czas jest zajęty, mimo że wcześniej potrafiliśmy rozmawiać ze sobą godzinami. Oczywiście to rozumiem, w końcu to najważniejsza część sezonu, ale się martwię. Na dodatek byłam ze znajomymi na drinku i jedna z dziewczyn podsyciła to wszystko, głupią gadką o związkach na odległość, które nie mają szans.
- Zazdrosna albo skrzywdzona w ten sposób.
- To bez znaczenia. - przeczesałam nerwowo włosy. - Alvaro rzeczywiście dziwnie się zachowuje. Oczywiście mu ufam, ale podświadomie czuję, że coś się dzieje.
- Pytałaś go o to?
- Nie miałam okazji. - mruknęłam.
- Cóż, ostatnim razem widziałam go, gdy przyjechał po Abril. Odwiedziła mnie kilka dni temu. - odpowiedziała po chwili zastanowienia. - Jednak nie mieliśmy szansy na dłuższą rozmowę. Niczego niepokojącego nie zauważyłam.
- Chyba panikuję z tęsknoty. - westchnęłam.
- Możliwe. Do tego dochodzą insynuacje Twojej koleżanki i zaczynasz wyobrażać sobie najczarniejsze scenariusze. Wystarczy zmęczony głos Alvaro i Ty od razu sądzisz, że to z Twojego powodu. Abril mi mówiła, że on bardzo za Tobą tęskni. Kto jak kto, ale ona na pewno zauważyłaby, gdyby coś było nie tak, prawda?
- Tak, ten szpieg wszystko niezauważalnie sprawdzi. - zaśmiałam się pod nosem. - Przy ostatniej rozmowie chciałam ją podpytać, ale zrobiło mi się wstyd. W końcu mu ufam, ale to irytujące uczucie zaniepokojenia nie chce zniknąć.
- Bo za nim tęsknisz głuptasku. - uśmiechnęła się.
- To normalne, że się boję?
- Oczywiście, że tak. Gdy kogoś kochamy, podświadomie boimy się go stracić. Tym bardziej w takiej sytuacji.
- Jesteście panikary. - obok niej usiadł Saul. - Czy wy na prawdę od razu musicie podejrzewać, że was zdradzamy? To krzywdzące. - zrobił urażoną minę. - Ja wiem że się utarło, że facet ma swoje potrzeby, ale bez przesady.
- Ugh, przecież mu ufam.
- Więc w czym masz problem? - uniósł brew.
- Bo czegoś mi nie mówi! - oburzyłam się.
- Bo może ma ku temu powód? Albo nie chce Cię martwić niepotrzebnie? Na pewno to robi dla Twojego dobra. Prędzej czy później się o tym dowiesz.
- Mówi przez Ciebie męska solidarność. - prychnęłam.
- Bo od razu myślisz, że Alvaro lata za babami!
- Nie powiedziałam tego!
- Ale pomyślałaś!
- Ugh, no może mi to przeszło przez myśl. - westchnęłam, na co Saul posłał mi triumfalne spojrzenie. - Masz rację. Za bardzo wzięłam sobie do serca słowa Jacqueline.
- Ważne jest to, że to Ty znasz Alvaro i mu ufasz. Zazdrosne słowa jakiejś laski nie mają tutaj żadnego znaczenia. Jakim prawem może mówić coś takiego, skoro nigdy nie widziała go na oczy? - prychnął, na co kiwnęłam głową. - Ogarnij się Butragueño, bo mi za Ciebie wstyd!
- Nie powiesz Alvaro? - spytałam niepewnie.
- O ile mi obiecasz, że nie będziesz panikowała.
- Obiecuję.
- No! - uśmiechnął się szeroko. - Jak wypadłem? - zerknął na Leire, która w ciszy przysłuchiwała się naszej wymianie zdań.
- To była terapia wstrząsowa? - parsknęła śmiechem.
- Ale za to jaka udana!

Wieczorem siedziałam na kanapie, owinięta szczelnie w koc. W spokoju mogłam oglądać kolejny odcinek The Ellen DeGeneres Show. Emilio wyszedł gdzieś z Desiré, więc nie irytował mnie swoimi uwagami. Przynajmniej jakiś czas.
Bo niestety wszystko co dobre, szybko się kończy. Gdy Ellen DeGeneres żegnała się ze swoimi widzami, w tym i ze mną, drzwi wejściowe się otworzyły, a do środka weszli nasi zakochani.
- Mam pizzę! - zawołał Emilio.
- Mam dietę! - odkrzyknęłam.
- To pizza z kurczakiem!
- Żartowałam! - uśmiechnęłam się szeroko. Desiré jedynie pokręciła rozbawiona głową, po czym udała się do kuchni po talerzyki. Nadal nie mogła zrozumieć, że rodzeństwo Butragueño nie używa stołowej zastawy i sztućców do jedzenia pizzy. - A Pepsi?
- Znasz mnie smarku. - Emilio podał mi butelkę.
- Mam dla Ciebie propozycję. - na przeciwko mnie usiadła Desiré. Grzecznie odebrałam od niej talerzyk, nie chcąc wyjść na nieokrzesaną. - W kolejny weekend lecę prywatnym samolotem do Madrytu. W służbowej sprawie. Na miejscu będę dosłownie dwanaście godzin. - wyjaśniła. Słuchałam jej w skupieniu, zastanawiając się, gdzie w tym wszystkim propozycja dla mnie. - Pomyślałam, że może chciałabyś się ze mną zabrać? Zobaczyć z Alvaro?
- Ja? Z Alvaro? - wydukałam, analizując w myślach wszystkie jej słowa. Dwanaście godzin w Madrycie. Plus lot w tą i z powrotem. Weekend wolny od warsztatów.  Pisnęłam radośnie, rzucając się jej na szyję. - Jesteś cudowna!
- Coś tam Twój brat wspominał. - zaśmiała się.
- Spróbowałby nie! Już by go Raquel za uszy wytargała! - uciekłam do pokoju przed jego pociskiem, w postaci poduszki. Chwyciłam za telefon wybierając numer Alvaro. Jeden sygnał, drugi, trzeci ... poczta głosowa. Pacnęłam się w czoło przypominając o środku nocy w Europie. - Może to i lepiej. Zrobię mu niespodziankę!

***

Oficjalna informacja jest taka, że to opowiadanie będzie miało 24 rozdziały + epilog. I w sumie dwa pozostały mi do napisania ... także wielkimi krokami zbliżamy się do końca :)

Co z tym Odriozolą? Bo Saul nie wziął pod uwagę jeszcze jednej opcji ... xD