20. Są rzeczy ważne i ważniejsze.

Dwanaście godzin to dużo czy mało? To pytanie zadawałam sobie przez cały lot ze Stanów do Madrytu. Nie byłam typem człowieka, który dostając palec, chce od razu całą rękę. Nawet godzina w ramionach Alvaro po dwumiesięcznym "detoksie" brzmiała jak najcudowniejsza rzecz pod słońcem.
Z Desiré rozstałam się na lotnisku, grzecznie obiecując, że zjawię się w tym samym miejscu następnego ranka. Niczym Kopciuszek uciekający z balu! Byłam jej ogromnie wdzięczna za tą nieoczekiwaną propozycję.
Podekscytowana, przeskakiwałam co drugi stopień w kamienicy Alvaro. Od Asensio, którego niewinne podpytałam, dowiedziałam się, że piłkarze mają dziś wolny dzień. Zapukałam więc pewnie w drzwi, czekając aż właściciel mi łaskawie otworzy. Nic się jednak takiego nie wydarzyło.
Westchnęłam ciężko wyciągając telefon. I to tyle jeśli chodzi o niespodziankę. Musiałam go natychmiast namierzyć, oznajmiając, że czekam pod drzwiami. Jeden sygnał, drugi, trzeci ... znów poczta głosowa. Z irytacją usiadłam na schodach prowadzących na wyższe piętro, nadal próbując się do niego dodzwonić. W pewnej chwili miałam wrażenie, że odrzuca połączenia, co było przecież absurdalne!

Wybrałam więc numer do Asensio, potem do Mariano i Isco. Z żadnym z nich nie było Alvaro. Zaczęłam się denerwować, a czas uciekał. Abril była w San Sebastian, więc nie było sensu nawet jej fatygować.
Po ponad godzinie, usłyszałam jak drzwi prowadzące do kamienicy trzaskają, a dziecięcy głos rozbrzmiewa po całej klatce. Oderwałam zmęczoną głowę od ściany, nie chcąc wyglądać jak bezdomna, czekająca na jakąkolwiek łaskę.
- Wujku, a obejrzysz ze mną Króla Lwa? Wszystkie części?!
- Jeśli takie jest Twoje życzenie. - dreszcz przeszedł po moich plecach, słysząc rozbawiony głos Alvaro. Po chwili ich zobaczyłam. Odriozola szedł z małym chłopcem na rękach, który mówił do niego podekscytowany, a za nimi szła uśmiechnięta młoda kobieta. Błyskawicznie ją rozpoznałam.
- Obiecujesz?
- Obiecuję.
- Słyszałaś mamusiu?!
- Słyszałam, słyszałam. - zaśmiała się Rosa. - Mam rozumieć, że życzą sobie ponowie popcorn? - spytała. Stanęli pod drzwiami, nie dostrzegając mnie. Zresztą, nie miałam siły aby się ruszyć, bądź cokolwiek powiedzieć. W szoku spoglądałam na obrazek szczęśliwej rodziny.
- Popcorn! - pisnął mały. Alvaro postawił go na podłogę i podniósł głowę. Wprost na mnie. Uśmiech błyskawicznie zniknął z jego twarzy, a w oczach pojawiła się panika. Nie takiej reakcji spodziewałam się na swój widok.
- Nati. - wydukał.
- Przepraszam, przyszłam nie w porę. - odchrząknęłam, wstając ze swojego miejsca. - Alvaro, przekaż proszę Abril, aby odniosła klucze do mojego mieszkania Leire. I ... jeśli są tu jakieś moje rzeczy to też. - dodałam wymijając ich z ogromnym bólem w sercu. Bezlitosne łzy cisnęły się do moich oczu, lecz nie chciałam się poniżyć i je ukazać.
- Nati, proszę poczekaj. - chwycił za mój nadgarstek, który błyskawicznie wyrwałam. Kątem oka dostrzegłam jak Rosa znika z synem za drzwiami jego mieszkania. - Proszę Cię, daj mi wszystko na spokojnie wytłumaczyć.
- Co chcesz mi tłumaczyć? - prychnęłam. - Że postanowiłeś jednak zostać tatusiem jej dziecka? Nie potrzebuję szczegółów! Ufałam Ci jak ta ostatnia idiotka. - pociągnęłam nosem, stawiając pierwsze kroki na schodach.
- Wiem jak to wygląda, ale błagam Cię Nati, daj mi wytłumaczyć! - błyskawicznie ruszył za mną. - Nie zdradziłem Cię w żaden sposób z Rosą, nigdy bym tego nie zrobił! - z impetem pchnęłam drzwi wychodząc na zewnątrz. - Dla mnie liczysz się tylko Ty!

- Więc co ona tu robi?! - wrzasnęłam.
- Poprosiła mnie o pomoc. Musiała zatrzymać się kilka dni z Manolo w Madrycie. Mały jest chory, co drugi dzień robią mu badania, jednak ze względu na brak miejsc w szpitalu nie mógł tam zostać. Co miałem zrobić?
- Wynająć jej hotel? - prychnęłam. - Sam mówiłeś, że Cię skrzywdziła i chciała wykorzystać. Nadal to robi! Czy Ty tego nie widzisz? Nic się nie zmieniło, nadal chce żebyś zajął się nią i tym dzieckiem!

- Jest chory, zrozum to!
- Tak samo będziesz mi się tłumaczył, gdy któregoś dnia zdecydujesz się być z jego mamusią?! Dla jego dobra?! Bo przecież jest chory! - zironizowałam. - Bardzo mi przykro z tego powodu, ale wykorzystywanie choroby własnego dziecka dla swoich korzyści jest żałosne!
- Nati, ja jej tylko pomagam. - jęknął.
- Więc pomagaj dalej, droga wolna! - wskazałam na drzwi. - Tylko mnie w to nie mieszaj, bo nie mam zamiaru być niczyją kochanką! Zresztą, już teraz odrzucasz moje połączenia, bo miło spędzasz z nimi czas, więc wszystko jest dla mnie jasne. - mój głos się załamał.

- Byłem z nimi w szpitalu ...
- Rozumiem. - otarłam spływające po policzkach łzy. - Nie będę Ci więcej zawracała głowy. Masz ważniejsze rzeczy na głowie. Nie będę Ci stała na drodze. - odwróciłam się na pięcie, chcąc stąd jak najszybciej stąd pójść. Postawiłam pierwszy krok, jednak kolejny uniemożliwiło mi szarpnięcie. Alvaro odwrócił mnie gwałtownie i zamknął w swoich ramionach.

- To masz problem Nati, bo ja nie zamierzam Ci pozwolić odejść. - wyszeptał do mojego ucha. Pociągnęłam nosem, kompletnie się poddając. - Kocham Ciebie i tylko Ty się dla mnie liczysz, rozumiesz? Nie jako kochanka, tylko kobieta mojego życia, zapamiętaj to raz na zawsze. Unikałem Cię, to prawda. Ale robiłem to z bólem serca, bo nie wiedziałem jak mam Ci powiedzieć o całej tej sytuacji. Wiedziałem, że będziesz wściekła i zazdrosna. Nie mogłem jej jednak zostawić na lodzie. Ale ta sytuacja dobiega końca, bo jutro Manolo ma ostatnie badania. A potem wracają do San Sebastian. - pogładził z czułością moje mokre policzki.
- Jutro. - mruknęłam pod nosem.
- A Ty do kiedy zostajesz?
- Jeszcze ... jakiś czas. - wzruszyłam ramionami. Dotarło do mnie, że moje plany związane ze spędzeniem tych kilku godzin z Alvaro legły w gruzach. Obiecał chłopcu maraton filmowy w ostatni wieczór w stolicy. I choć byłam o to ogromnie zazdrosna, a serce ogarniał przeraźliwy ból, nie chciałam być taka jak Rosa. Sprzeciwiając się temu, zraniłabym dziecko. Niewinne dziecko, którego własna matka wykorzystywała dla własnych celów. - Wracaj na górę. Jestem zmęczona podróżą.
- Odprowadzę Cię, a jutro wpadnę z samego rana i zjemy razem śniadanie, dobrze? Tylko proszę Cię, nie bądź już na mnie zła.
- Pójdę sama. Muszę przemyśleć parę rzeczy. - szepnęłam.

- Ale Nati ...

 - Są rzeczy ważne i ważniejsze Alvaro, a ja ... nie mam tej pewności, którą z nich w praktyce jestem. - spojrzałam na niego załzawionymi oczami. - Kocham Cię i wiem, że Ty mnie też, ale już któryś raz nie mówisz mi wszystkiego. Nie wiem czy nie jestem osobą godną zaufania, czy ...
- Kochanie nie mów tak, bo to nie jest prawdą!

- Zaczynam odczuwać wątpliwości, rozumiesz? - pociągnęłam nosem. - Przede mną jeszcze cztery miesiące w Stanach, nie wiem czy będę miała po co tutaj wracać, skoro po dwóch ona potrafiła Cię zmanipulować. A może nadal jest dla Ciebie ważna, bo mimo że tak bardzo Cię zraniła, Ty nadal starasz się jej pomóc, zaniedbując przy tym swoje życie.

- Nie robię tego dla niej.
- Chcę w to wierzyć, ale mam wrażenie, że zeszłam na drugi plan. Pominięta i nie ważna. Gdy zobaczyłam was razem, szczęśliwych ... chyba potrzebuję czasu, aby to wszystko przemyśleć. Przespać się z tym.

- Jutro rano do Ciebie przyjdę i porozmawiamy, dobrze? - pogładził mój policzek. Uśmiechnęłam się niemrawo w odpowiedzi. Wiedziałam doskonale, że nie będzie żadnej rozmowy. - Jeśli potrzebujesz w tej chwili samotności, to Ci ją dam. Ale nie poddam się tak łatwo i nie pozwolę Ci odejść, wiedząc że mnie nadal kochasz. Nie z takiego powodu!
- Oczywiście, że Cię kocham. - szepnęłam.
- A ja kocham Ciebie księżniczko. Nigdy bym Cię nie zdradził. - nie mogąc się powstrzymać, przybliżyłam się do niego, aby złożyć na ustach pełen tęsknoty pocałunek. Oddał go błyskawicznie, mocno mnie obejmując. Był to też pocałunek na pożegnanie, ponieważ mieliśmy zobaczyć się dopiero za cztery miesiące. O ile się zobaczymy ...

*

Nie wróciłam do mieszkania. Prosto udałam się do hotelu, w którym zatrzymała się Desiré. Od wypadku poinformowała mnie o takim szczególe, jakim był numer jej pokoju. Stanęłam więc przed odpowiednimi drzwiami z duszą na ramieniu. Zapukałam niepewnie, mając nadzieję że powróciła już biznesowej kolacji.
Otworzyła mi zaskoczona, w samym szlafroku. Włosy miała wilgotne, co dało mi do myślenia, że wyrwałam ją z łazienki.
- Nati?
- Mogę tu zostać? - spytałam niepewnie.
- Jasne. - otworzyła szerzej drzwi, abym mogła wejść do środka. Czułam na sobie jej zaniepokojone spojrzenie. - Co się stało?
- To nie był odpowiedni moment na moje odwiedziny. - szepnęłam, siadając na kanapie. Dziewczyna momentalnie zajęła miejsce obok mnie. - Tak bardzo chciałabym iść teraz do Leire i się do niej przytulić. Ale nie chcę jej denerwować i niepokoić bo potrzebuje spokoju. - wyznałam drżącym głosem.
- Nati, daleko mi do którejkolwiek z Twoich sióstr, ale mogę spróbować w jakimś stopniu Ci je zastąpić. - chwyciła mnie delikatnie za dłoń. - Po prostu mi zaufaj i powiedz co się stało. Spróbujemy coś na to zaradzić.
Powoli, słowo po słowie, opowiedziałam jej całą historię o Rosie. Tak jak podejrzewałam, nawet Desiré była oburzona jej zachowaniem. W głowie mi się nie mieściło, że można być aż taką egoistką. Alvaro był jej potrzeby jedynie wtedy, gdy miała kłopoty. Oczywiście było mi przykro z powodu choroby chłopca, ale to nie byłego przyjaciela powinno się obciążać czymś takim. Już nie raz odrzuciła pomoc Alvaro, a potem bezczelnie sobie wymyśliła, że zaopiekuje się on nią i jej dzieckiem. Gdyby go kochała, próbowałabym ją zrozumieć. Jednak to nie miłością do chłopaka się kierowała.
- Dlaczego mu nie powiedziałaś, że jutro wracasz?
- Znalazłby się pomiędzy młotem, a kowadłem. - westchnęłam ciężko. - To tylko dziecko, Desiré. Niewinne dziecko. Zrobiłoby mu się przykro, gdyby Alvaro nie dotrzymał danej mu obietnicy. Wyszłabym na egoistkę, a nie chcę być taka jak Rosa. Po za tym, potrzebuję przemyśleć wiele rzeczy.
- Jednak mu wierzysz. - zauważyła. - Wierzysz w to, że nadal Cię kocha i o jakiejkolwiek zdradzie nie ma mowy.
- I właśnie dlatego nie rozumiem, dlaczego nie powiedział mi o wszystkim, a jedynie unikał, dając powody do niepokoju.
- Bo szalałabyś z zazdrości. Może myślał, że ta sytuacja skończy się szybciej, niż się zaczęła? Sama wspominałaś, że byli przyjaciółmi. Może nadal ma do niej sentyment i chce jej pomóc z powodu ich przeszłości. Ale to nie zmienia faktu, że on już dawno ruszył ze swoim życiem i to Ty jesteś jego priorytetem.
- Czuję wątpliwości. - pociągnęłam nosem.
- A jednak nadal mu wierzysz. - zauważyła. - Potrzebujesz spojrzenia na to wszystko z dystansu. Daj sobie kilka dni, a potem z nim porozmawiaj. - poradziła, podając mi szklankę z wodą. -  Zresztą, jestem pewna, że nie wytrzymasz długo. Dlatego masz jeszcze szansę na to, aby się z nim zobaczyć.
- Już się z nim pożegnałam. - szepnęłam.


Alvaro.

Gdy zapytałeś o to, do kiedy zostaję w Madrycie, odpowiedziałam że jakiś czas. Nie określiłam się wystarczająco i w chwili gdy czytasz tą wiadomość, jestem prawdopodobnie nad Oceanem Atlantyckim. Te dwanaście godzin miało inaczej wyglądać. Miałam być egoistką i mocno wtulić się w Twoje ramiona, nie oddając Cię światu. I chociaż sprawia mi to ogromny ból, nie potrafię tego zrobić. Kocham Cię i w jakiś sposób wierzę w to, że Ty mnie też. Jednak poczucie bycia zbędną w Twoim życiu spowodowało, że pojawiły się w moim sercu wątpliwości. Muszę je przetrawić i z dystansu spojrzeć na to wszystko. Sądzę, że obydwoje tego potrzebujemy. 

Twoja Nati.


*

- Jak było? - zapytał wyszczerzony Emilio.
- Spoko. - mruknęłam pod nosem, wymijając go w drzwiach. Miałam nadzieję, że prześpię cały lot do Nowego Jorku, jednak dręczące mnie myśli, wcale mi w tym nie pomagały. Wprost przeciwnie! Skutkiem tego, wyglądałam jak zombie i w sumie czułam się podobnie.
- Dzwonił Alvaro. - poinformował mnie.
- Co? - wydukałam, odwracając się do niego niepewnie.
- Był jakiś dziwny, ale to pewnie przez tęsknotę. - wywrócił oczami. - Prosił, abyś natychmiast do niego oddzwoniła.
- Na chwilę obecną, nie mam o czym z nim rozmawiać.
- Że co? - zmarszczył zdezorientowany brwi. - Co się stało?
- To jest sprawa pomiędzy nami, jasne? Nie wtrącaj się, nie wypytuj, a jak będzie dzwonił, to powiedz że to Ciebie nie dotyczy. A teraz Cię przepraszam, ale jestem wykończona i potrzebuję snu. - zamknęłam mu drzwi przed nosem, po czym rzuciłam się ze łzami w oczach na łóżko.

***

Zdradzę wam, że nie poznałyście historii o Rosie bez powodu :)

Skończyłam pisać to opowiadanie, więc zostały mi same publikacje. Będzie mi brakowało pisania o tym tajfunie :)